Mam 22 lata

 I ocalałam. 

    I nadal sprawdzam w senniku, co to znaczy, jeśli śni mi się mój były chłopak z jego nową dziewczyną. Ciągle obgryzam paznokcie, sprawdzam ile pozostało mi jeszcze tych cholernych rozdwojonych końcówek, ale za to od dwóch tygodni palę mniej papierosów niż zwykle. Zdaje się, że zapomniałam też o regularnym piciu piwa. 

    Odkąd znam siebie, nieustannie się zmieniam, ale rzadko kiedy na lepsze. Są takie chwile, kiedy sama dla siebie ginę i nie wiem, czy są takie, w których sama dla siebie się ratuję. Jeszcze więcej jest takich, kiedy sama w siebie wątpię i jeszcze mniej takich, w których w siebie wierzę. 

    Od kiedy pamiętam swoje myśli, boję się tylko dwóch rzeczy. Zasypiania i budzenia się. Kiedy kładę się spać, wiem dobrze, że jest to moment, którego nie da się zastąpić żadnym innym. To jedna z tych nielicznych chwil, niedających sprytnie zamienić się w jakąkolwiek formę eskapizmu (jeśli odstawiłeś już wszystkie benzodiazepiny). Ja i ja, przepocona pościel, myśli zawinięte w prześcieradło i powoli, powoli odwijające się z kokonu, aby dopaść potwora pod łóżkiem - który nie jest już ani trochę straszny - tylko po to, żeby potem mieć cię na wyłączność. 

    Kiedy się budzę, niepewnie podwijam rolety, patrzę - słońce, w tym samym miejscu co zwykle, ani razu nie widziałam, żeby nie wstało, więc już wiem, że dzisiaj kolejny raz będę musiała zasnąć. "Co robicie, kiedy każdego dnia na nowo otwieracie oczy?" Zdarza mi się pytać innych ludzi, a w odpowiedzi słyszę prawie zawsze sekwencję "nastawiam kolejny budzik-wstaję-ścielę łóżko-robię kawę", nikt nie mówi, że zastyga na pare minut z przerażenia. 

    Nie czuję się bezpiecznie w powtarzalności dnia codziennego. Nie czuję się pewnie w stałości, bo dzisiaj mam 22 lata i wiem, że wszystko można stracić, dobry sen, chłopaka, pamięć, córkę, tytuł naukowy i współczucie. Jedno tylko wiem - że pewnego dnia słońce dla mnie nie wstanie, a któregoś wieczora zasnę po raz ostatni. 

    Póki co, od dwóch tygodni udaje mi się studiować dwa kierunki dziennie, w profesorach szukam nauczycieli, bo sama kiedyś chciałabym nim być. Być może to dlatego, że tylko wtedy, kiedy się uczę, przepełnia mnie jakieś dziwne poczucie sensowności, a zawsze chciałam robić coś istotnego. Ale dziś mamy 22 października 2020 roku, mam 22 lata i jeszcze nie wiem, czy to jest ważne. 

    Dzisiaj wszyscy mamy prawo czuć się jak Król Edyp, który przeżywa winę tragiczną - niezawinioną, ale sprowadzającą bezwzględną karę. Tracimy węch i smak, mimo maseczek zasłaniających nasze zmysły, choć nasza hybris - pycha, zgubna duma, przypomina nam, że w swej niewinności nie jesteśmy całkowicie kryształowi. A ja tak bardzo, bardzo boję się mojej hybris, że wolę wypełniać się wstydem i poczuciem winy. Ale pamiętam, jak Kerouac pisał, że najlepszym kluczem do odwagi jest wstyd...

    Jak narazie nie czuję się sensownie i odważnie, ale też nie tragicznie, a jak wiemy z "Annie Hall"; To co spotyka ludzi to tragedie i nieszczęścia. Tragedie to choroby śmiertelne, kalectwo, ślepota... Cała reszta to nieszczęścia.

    Więc cieszę się z moich nieszczęść, cieszę się też dlatego, że mam 22 lata i ocalałam, mimo że nie wiem, gdzie mnie prowadzą.