Moralność kioskarza

    Żyjemy w świecie chaotycznym, niezharmonizowanym i niezrozumiałym, bo jak inaczej nazwać miejsce, o którym nic nie wiemy. Nie wiemy jak powstało, w jaki sposób nadal trwa i kiedy dobiegnie jego koniec. W tym tajemniczym miejscu istnieją ludzie, którzy nie odstają od niego swoją enigmatycznością, chociaż trzeba przyznać, że początek i koniec człowieka jest dla nas bardziej jasny. Przynajmniej na swój niejasny sposób. 
    Tragikomicznym show jest próba uporządkowania świata przez jednostki, które się z niego narodziły. Na szczęście nie dysponujemy aż tak wielką samoświadomością, żeby z tego powodu zaniechać swoich, czasem bezsensownych starań. Jedną z lepszych takich prób jest stworzenie pewnych reguł dotyczących funkcjonowania w społeczeństwie, które są wytyczane i egzekwowane przez prawo. „Prawo nadaje porządek w moim świecie, dlatego bez wyjątku stosuję się do zasad, zarówno względem siebie, jak i was” - taką dygresją przerwał swój pierwszy wykład w semestrze zimowym profesor statystyki Roman Konarski. Nie wiem, czy wychwyciłam to zdanie z wykładowego gąszczu słów tylko dlatego, że wydawało mi się ważne, czy po prostu wszystko oprócz statystyki w tamtym momencie prezentowało się ciekawiej. Miejmy nadzieję, że jednak to pierwsze. 
    Ta niestatystyczna sentencja została w mojej głowie na dłużej niż myślałam, a dowodem tego stała się moja bojowo-roszczeniowa postawa wobec pewnego pracownika kiosku jeszcze tego samego dnia. Przechodząc obok witryny sklepu zauważyłam niebywałą okazję - dwie herbaty FuzeTea w cenie jednej! Dumna ze swojej spostrzegawczości z czterema jednozłotowymi, brzęczącymi w kieszeni monetami, podchodzę do pracownika stojącego za ladą, a w ustach już czuję smak orzeźwiającego napoju. Duma przerodziła się w zdumienie, kiedy usłyszałam, że promocja już nie obowiązuje, a napoje mogę nabyć i się ich napić po regularnej cenie. Ale walka nadal trwała! Świadoma praw konsumenta nie poddaje się i cytuję: „w przypadku rozbieżności lub wątpliwości co do ceny za oferowany towar lub usługę konsument ma prawo do żądania sprzedaży towaru lub usługi po cenie dla niego najkorzystniejszej” (art. 5 ustawy z dnia 9 maja 2014 r.). Pracownik sklepu w odpowiedzi przyjmuje postawę, która swoją obojętnością i niewzruszeniem na walkę o porządek w świecie, na chwilę wytrąca mnie z równowagi. Po osiągnięciu koncentracji, skupiam się w sobie i wynajduję kolejną przesłankę świadczącą o mojej racji. „Powszechnie wiadomo, że wystawienie rzeczy na widok publiczny z oznaczeniem ceny uważa się za ofertę sprzedaży” - kontynuuję zaciekle, jednak w ustach mi już zasycha, a mimika Niewzruszonego nie pozostawia nadziei, że za chwilę ukoję pragnienie mrożoną herbatą. 
    Koniec tej historii przedstawia się równie niejednoznacznie i niezręcznie, jak jej przebieg. Pan Niewzruszony nie wzrusza się nawet na wspomnienie o telefonie do Rzecznika Praw Konsumenta. Oczywiście, że była to z mojej strony jedynie niegroźna pogróżka, przecież nie zrobiłabym takiego zamieszania o mrożoną herbatę za kilka złotych. Widzimy za to jednak, jak wielki wpływ na nasze zachowanie ma zaktywizowanie jakiejś struktury w umyśle. Chyba już nigdy nie będę słuchać wykładów ze statystyki. 

    Wracając do domu wyglądałam zza każdego rogu, spodziewając się wyskakujących z krzaków Larry’ego Davida i Woody’ego Allena z kamerami, którzy krzyczą „This is a special episode of Curb your enthusiasm!”. Wyobrażanie sobie siebie jako neurotycznej bohaterki (wariatki) w serialu chyba pomaga mi wyzbyć się poczucia wstydu. Przynajmniej częściowo. 

    Ale największe pohamowanie naszego entuzjazmu w ocenianiu moralności innych ludzi zachodzi, gdy uświadomimy sobie, że z równie niewzruszoną miną jak Pan kioskarz przechodzimy na codzień na czerwonym świetle, przejeżdżamy jeden przystanek tramwajem bez biletu, albo zerkamy na egzamin naszego kolegi, aby upewnić się, czy aby na pewno nigdzie się nie pomylił. Tak więc zanim wkroczymy w świat zamyśleń nad niesprawiedliwym światem zastanówmy się, czy sami wzruszamy się na myśl o czerwonych światłach w naszym życiu.