Jak pięknie Pani grzeszy!

    Stoję przed gmachem biblioteki Uniwersytetu Gdańskiego, a właściwie to przed śmietnikiem otulającym ten wzniosły budynek i dopalam już piątego dzisiaj papierosa. Dojrzałym, a zarówno młodym uśmiechem wita mnie nadchodząca starsza pani, rzucająca z lekkością w moją stronę: „Oh, ja na Panią patrzę, jak pięknie Pani wydmuchuje ten dym, jak pięknie Pani grzeszy! Bo wie Pani, ja wolę w ten sposób młodym mówić o ich zachowaniach, zamiast gadać o konsekwencjach, których nikt nie słucha”. Stoję chwilę przytłoczona ciężkością słów, które zionęły jak dusza z ciała tej chudej, przezroczystej staruszki. Zaczynam chyba mówić coś znaczącego, ale kobiety już nie ma, więc to już nic nie znaczy. 

    Jej słowa z początku wprawiające mnie w roześmianie, później krążą niepokojąco w moim umyśle, układając się w dziwaczne myśli, które zamiast przejść do mojej świadomości, bawią się ze mną w chowanego. Gdy je odnajduję (mimo, że już tego nie chcę) wiem, że powiedzą mi o moim dzieciństwie więcej, niż chcę wiedzieć. Ale trudno, bo teraz już przynajmniej wiem, że rodzice mówiąc: „Jak świetnie grasz na gitarze!”, myśleli coś w stylu „No, w ten sposób to ona matmy nie poprawi”.

    Na nasze życie składają się decyzje, mniejsze lub większe, a skoro w tym zdaniu (i nie tylko) słowo „życie” stoi tak blisko słowa „decyzje”, to aż grzech nie spróbować zestawić ich w ż y c i o w e   d e c y z j e. W ten sposób od konstrukcji języka przechodzimy do konstruowania naszych myśli, a te podpowiadają nam, że skoro źle wybraliśmy profil kształcenia w liceum, to przyszłych życiowych decyzji nie będzie nam już dane podjąć. Ot tak, możemy położyć się na stosie dotychczasowych ż y c i o w y c h    d e c y z j i i umrzeć. Chyba, że chcemy zaryzykować i zamiast tego podejmować nasze, teraźniejsze decyzje, ale to wymaga skłonności do hazardu. Bo kiedy ludzie nie mogą decydować o życiowości naszych wyborów, czy życie nie przypomina wtedy rosyjskiej ruletki?

    Moim skromnym zdaniem ż y c i o w e   d e c y z j e mają w sobie o wiele więcej ceremonialności i patosu, niż na to zasługują. Mam na myśli to, że jeżeli obecnie studiujesz psychologię, to twoją życiową decyzją nie jest pozostanie w przyszłości bezrobotnym, ponieważ studiując o b e c n i e, choćbyś nie wiem jak i chciał, nie determinujesz swojej przyszłości w sposób jednoznaczny. Prościej; jeżeli podejmujesz decyzję o studiowaniu danego kierunku, to w tym momencie, jedyne o czym zadecydowałeś, to o tym, że prawdopodobnie w październiku odwiedzisz jakiś wykład. Czy też dostrzegacie ten nonsens obrzucania każdego pomysłu na życie - życiową decyzją? Jakbyśmy przez to chcieli do reszty odebrać sobie radość z życia.