Mary

    Spadłam z pościeli o zapachu lawendowego płynu do płukania prosto w oszroniony potem, pokryty czarno-białymi słonecznikami całun. Spędzałam męczone koszmarami noce na świeżo kupionym materacu, teraz zmęczony ruminacjami umysł odpoczywa na nieznajomych, żółtych plamach w kształcie chmur. Wypadłam z niepewnych objęć po to, żeby wpaść w jeszcze niepewniejsze i teraz leżę sama —  zapomniana, utracona, odzyskana. 

Jakaś nieznajoma siła rzuciła moim nagim ciałem o podłogę i nie przeszkodziła mi, kiedy zamiast się podnosić, zaczęłam odchylać jedną z desek. Niezauważalne igiełki nasączyły mój krwiobieg kropelkami żywicy. Chciałam sprawdzić, co jest pod spodem i zobaczyłam wszystko, szeroko otwarte oczy dziecka zanotowały każdą krawędź. Wilgoć zapomnianego miejsca, ciemność niepotrzebnych przestrzeni, kontestacja rzeczywistości wyczuwalna w zapachu pleśni odurza cię, docierając przez każdy najmniejszy por w twoim ciele... 

Ciało obce stało się moim ciałem, garçon chwyta nas za ręce i prowadzi do stolika. Zza jego pleców wyłania się srebrna tacka z dwoma kieliszkami, napełnionymi przezroczystym, tlącym się jasnym płomieniem płynem. Jeden z nich pękł na brzegu pod wpływem ognia, tworząc łagodne załamanie na gładkiej krawędzi szkła niby pojedyncze, tajemnicze wzburzenie na spokojnym morzu. Przywieram ustami do tego miejsca i gwałtownie odrzucam głowę w tył, zgaszona pragnieniem substancja płynie do moich wnętrzności. W kieliszku było jeszcze coś, a teraz znajduje się w moim przełyku; skrystalizowana fala, zapomniany odłamek rzeczywistości. Z każdym kolejnym przełknięciem przesuwa się coraz niżej, rysuje na różowych ścianach wzory, których nikt nie zobaczy. Garçon zabiera z moich rąk puste naczynie i uśmiecha się szeroko, w jego oczach wciąż odbija się zgaszony już dawno płomień. 

— Dziękuję… — szepczę do niego i wręczam napiwek, garçon bierze do ręki banknot i wyciera nim wyciekające z lekko zadartych kącików mych ust strużki krwi.

Mdleję i budzę się następnego dnia w popękanej wannie, niewinna i czysta. Wokół mnie pływają drobinki kurzu, otaczają mnie jak swoją królową. Moje ciało jest obce, wypełza z wanny i czołga się po kafelkach, namiętnie poruszając rachitycznymi odnogami. Ciało jest mokre, do skóry przylepia się sierść psa, oblepione kończyny trzęsą się z podniecenia. Czworonożna kobieta oblizuje twarz z apetytem, jej wilgotny język sięga do brwi. Pozostała nienaruszona. Właściwie to nic nie uległo zagładzie poza złudzeniami.